Bonum, Pulchrum, Yerum znana już w starożytności triada nadrzędnych wartości humanistycznych, stawia Piękno na najwyższym piedestale zdobyczy ludzkości w nierozłącznym związku z Dobrem i Prawdą.

To przychylna człowiekowi Przyroda krain śródziemnomorskich obdarzająca wszelkim Dobrem, ukazująca genialną Prawdę przyrodniczych reguł, dostarczająca wrażliwym obserwatorom głębokich doznań estetycznych różnorodnego Piękna, formo wata ludzką świadomość w harmonijny obraz wyidealizowanej rzeczywistości. Obecnie wiemy, że dobro skazane jest na współistnienie ze ziem, Prawda z fałszem i Piękno z brzydotą, tak jak życie ze śmiercią, mimo to a może tym bardziej wartości te ciągle, od tysięcy już lat są siłą przewodnią naszej cywilizacji. Czymże jest Piękno zastanawiali się starożytni filozofowie, formułowali przeróżne definicje mające uchwycie samoistną jego wartość, lecz sedno zagadnienia zawsze wymykało się z najlepiej zastawionych, nawet najgęstszych sieci sformułowań. To sedno, to nasza osobnicza wrażliwość na podstawowe, uniwersalne i nadrzędne wartości, które tkwią w nas, są tworem ludzkiego umysłu i poza nim nie występują. Czy klejnoty są piękne? Zależy, zamknięte w ciemnym sejfie wcale piękne nie są, mogą stać się piękne tylko w naszej świadomości, gdy oświetlone zachwycą proporcjami kształtów i kolorową tęczą świateł. Ulotne piękno tęczy, błyski słońca w porannej rosie, wiosenną zieleń liści, błękit nieba, kolory kwiatów, choć w drobnej części zawłaszczył sobie człowiek w trwałych klejnotach brylantach, szmaragdach, szafirach, rubinach, opalach, by cieszyć się nimi w dowolnym czasie wiążąc z ich pięknem najwyższą wartość komercyjną.